treinreis from hell

Gistern laat aangekomen in Hassan: 6 uur met de stoptrein. dit is voor indiase begrippen redelijk korte afstand. Paar dagen terug hebben we op het station een treinkaartje gekocht, niet beseffende dat we de laagste klasse kaarten hadden gekocht. Hassan is, net als Mangalore, een stad waar weinig tot geen toersisten te vinden zijn.

Trein vertrok om 19:45, maar hij kwam aan om 19:00. Malle eppies die we zijn, renden wij niet net als de rest de trein in, tot we door kregen dat we die trein moesten hebben. waren geen zitplaatsen meer beschikbaar, maar hij was niet zo druk dus we waren niet in paniek. totdat we gewezen werden op het feit dat die trein vol zou lopen bij andere stations. gelukkig kreeg jaimy een zitplaats aangeboden en jorno een bagagerek. Feit is dat dit soort treinstellen vollopen op een manier die zijn weerga niet kent. Jorno heeft het 4 uur volgehouden in dat bagagerek (gedeeld met nog iemand), totdat de pijn in rug en ledematen het niet meer hield (en er geplast moest worden). Ik beseft me niet helemaal dat die trein inderdaad vol in het kwadraat was. Het was hordelopem over slapende mensen, kinderen, bejaarden: te bizar voor woorden. na het toiletteren ben ik niet meer in m'n bagagerek geklommen, die netjes voor mij vrijgehouden was. Jaimy en ik hebben de zitplaats om en om gedeeld. Indiers slapen op, over en in elkaar in de meest vreemde houdingen. Wonderlijk om te zien. Stank viel overigens wel mee, relatief gezien. het was meer de drukte die het hem deed.

Jaimy heeft op een hele leuke manier contact gemaakt met een jong gehuwd stel. Echte hele lieve mensen diue echt een soort van over haar waakten dat ze het goed had die reis. Ik lag bovenop dat rek af te zien met af en toe lachen naar beneden, maar Jaimy heeft alles verteld over thuis, familie, werk (ondersteund met foto's) en dat we koeien eten in Nederland, waar ze enigszins van schrokken. Leuke is dat Indiers in het openbaar vervoer op je letten op een positieve manier. Je maakt hier heel makkelijk contact en daardoor zorg je er al snel voor dat anderen aangeven waar je eruit moet.

Laat ik er geen doekjes om winden, die treinreis was afzien. Elke spier in mijn rug en nek heb ik gevoeld en Jaimy heeft behoorlijk wat Idnieres tegen haar aan gehad. Ook het gedoe om dat bagagerek af te komen en je tas op je rug te krijgen en op tijd die trein uit te lopen was een redelijke hel. Maar het was wel erg tof om een (1) keer mee te maken. Het is simpel, India is niet makkelijk; alles kost moeite. Maar we zijn een toffe revaring rijker en, misschien ook wel goed om te vermelden: we zijn niet als verwende westerlingen in huilen uitgebarsten. we hebben er om gelachen. heerlijk aangekomen in een fijne hotelkamer, uitgeslapen, om met de bus (openbaar vervoer blijft leuk) naar een tempel te gaan uit de 10e eeuw met een enorm beeld. erg mooi allemaal.

die foto's van die treinreis zijn enigszins onduidelijk, maar het geeft wel een beeld.

liefs jorno en jaimy