Gastronomsiche gastvrijheid

Hoi,

We zijn reeds geweest in het tempelstadje Thanjavur (deelstaat Tamil Nadu, tempelstaat bij uitstek) en zijn nu in het Frans aandoende Ponducherry. Ik zal deze tot Thanjavur beperken anders wordt het weer zo lang en dat willen we niet.

vanuit kochin hebben we een eerste klas nachttrein genomen naar Thanjavur. Niet dat het nodig is om eerste klas te reizen, maar om het contrast compleet te maken met dat bagagerek-avontuur leek ons dat wel euk. Thanjavur heeft het geluk dat het beschikt over een PRACH-TI-GE tempel uit de 11e eeuw anders had het eigenlijk weinig (nieuws) te bieden. De Briadawanogwat-tempel, enorm complex, goed geconserveerd. De Raj Raj (koning der koningen) heet het laten bouwen omdat het hem een goed idee leek. Hij heeft in het hele tempelcomplex de namen, adressen en beroepen van de mensen laten bikken. Volgens de lonely planet kunnen de Indiers heden ten dage nog wat leren van deze administratieve ambacht. En om het even te herhalen, India administreert een hele boel, wat altijd handig voor als je iets op moet zoeken. Eerste dag dat we daar waren ging het plenzen op een moesson-manier (2 uur geschuild bij Nandi, de stier waarop godheid Shiva rijdt en de reden waarom het dier heilig is verklaard en dus ongestoord door de straten loopt) met een handjevol Indiers. Na 2 uur naar vieze voeten staren zijn we gerend naar de tuktuk om ons naar het hotel te brengen onder de noemer "volgende keer beter". De volgende dag teruggeweest zonder regen, nog een keer goed bekeken en naar de volgende bezienswaardigheid (paleis van de maharaja de zoveelste, niet zo bijzonder).

In de middag na dat paleis liepen we dus door dat stadje met enorm veel karakteristiek getoeter met enorme drukte (bussen die 10 seconden claxoneren naast je hoofd, erg fijn) zonder echt wat te doen te hebben. We zijn dus een soort juice-bar ingelopen om wat te drinken. Daar werden we aangesproken door een meisje van een jaar of 21 die met haar familie hetzelfde aan het doen was na een dagje winkelen, zo bleek. Het bekende -wie ben je, wat doe je, waar kom je vandaan- praatje waarbij haar familie ook vooral onder de indruk was van haar engels. ze sprak het redelijk en het gesprek ging met horten en stoten goed genoeg om een uitnodiging bij hun thuis te krijgen. Zij werden compleet overrompeld dat we daar graag op ingingen ("Really, are you really coming to our house?) en haar familie ook.

Nou goed, wij met de familie (moe, tante, Cavia (naam van het meisje) in de bus mee naar hun huis. Als ik het zo mag inschatten een typisch gezin uit de groeiende middenklasse van India. Zoon studeert in Chennai, Cavia in Thanjavur, vader heeft een kantoorbaan en moe is thuis om voor het gezin te zorgen. Hele normale mensen dus en daarom deste leuker om uit het niets een kijkje in hun huis te nemen. Zonder dollen werden we daar ontvangen als koninklijke familie. In nederland kennen wij het gelijkheidsbeginsel ook voor gasten. Iedereen is welkom maar de gast is gelijk aan de gastheer. In India zien ze gasten (als wij westerlingen) als goden. Kastenstelsel of niet, bizar gewoon. Je moet je voorstellen dat ze geen tijd hadden om zich op onze komst voor te bereiden want we gingen met dezelfde bus mee als zij. Maar als je alle toeters en bellen op een rijtje zet die we voorgeschoteld kregen aan eten lijkt het erop alsof ze zich al weken hebben druk gemaakt over onze komst. Er kwamen allerlei buren kijken, we moesten op de foto met opa en oma van de overkant, we gingen henna-tattoeages (jorno) zetten en ontvangen (jaimy dan), spelletjes gespeeld, fotoalbums bekeken, allemaal 1 groot feest want jorno en jaimy kwamen langs. uiteraard mochten we blijven eten, wat natuurlijk veel en veel te veel was. jaimy zat al snel vol, maar voordat ik echt vol zit moet er wel wat voedsel geserveerd worden, kelere zeg wat een hoeveelheid. uiteraard konden we ook blijven slapen, maar helaas moesten de volgende ochtend vroeg met de trein naar ponducherry want anders was er vast en zeker een bed gecreeerd door een lid van de familie eruit te gooien.

wat bij ons de meeste indruk heeft gemaakt is de oprechte blijdschap van die familie en de buren met een simpel bezoekje. Iedereen stond te stralen van puur geluk en dat is niet cynisch bedoeld. alsof we buitenaardse wezens waren waar ze al jaren rijkhalzend naar uit hadden gekeken, alsof sinterklaas toch wel echt bestaat en dat die onverwacht op bezoek is gekomen. Elke keer als de moeder van familie wat wilde vragen kwam ze heel dichtbij met haar hoofd en sprak ze luid en duidelijk in steenkolenengels in je oor. Op een gegeven moment stelde ze de vraag aan Jaimy "will you forget us?" nee , we zullen jullie niet vergeten al is het alleen maar omdat we de oprechte gastvrijheid hebben kunnen ervaren van een normale Indiase familie op een doordeweekse dinsdagmiddag. we zullen jullie ook niet vergeten omdat er 300 foto's zijn gemaakt waarop geen 1 van jullie lacht (nou 1tje dan misschien), want Indiers lachen niet op foto's. Die gastvrijheid is zo overweldigend dat je als boerenlullen-Jorno en doodnormale-Jaimy soms niet meer weet waar je moet kijken. Voorbeeld: wij zitten aan het avondeten en pa, moe, tante, buurman, buurvrouw en 5 kinderen zitten te staren naar ons om vooral zeker te weten dat alles 100% naar wens is. Natuurlijk voel je je dan opgelaten, maar mijn hemel, wat hebben we die mensen blij gemaakt. En het was voor ons enorm leuk om mee te maken, zo uit de f*cking blue.

Het was dus een enorm bijzondere ervaring met een andere cultuur. ik schiet er bijna vol van.

doei!