zal ik je eens wat vertellen?

weet je nog die peruaanse panfluit indianen in poncho die een paar jaar terug de nederlandse steden teisterden? jaimy heeft vandaag met schaamrood op de kaken aan mij bekend dat ze in een grijs verleden een cd van die knakkers gekocht heeft. is toch wel de moete van het vermelden waard dacht ik zo...

goed, dat gezegd hebbende zal ik weer overgaan tot de orde van de dag. we hebben veel gereisd (klik op het tabblad 'kaart' in de donkerblauwe balk hierboven) en gezien sinds het laatste stukje op dit blog. om het geheel leesbaar te houden in chronologische volgorde met paragraafkoppen een uiteenzetting van de bevindingen.

ponducherry
na thanjavur (waar we bij dat gezin zijn geweest weet je nog?) zijn we met de trein naar ponducherry gereden. In deze stad is een oud frans deel aan de kust (straten heten dan ook "rue de la ...") en het zit tot z'n strot toe vol met fransen. grappig is dat je hier dan ook in het frans wordt aangesproken door de verkopers. stadje was wel ok, ook omdat we daar heerlijk bruin brood gegeten hebben. dit deel is 2004 zwaar getroffen door de tsunami, maar daar zagen we niks meer van. het schijnt dat de indiase overheid snel was in het herbouwen.
vanuit ponducherry  hebben we een excursie naar auroville (zie link) gemaakt. auroville is in het kort een opgericht stadje uit begin 70er jaren. doel ervan is om mensen in harmonie samen laten leven zonder restricties van afkomst, religie, hebzucht, etc, etc. Het initiatief voor dit stadje lag bij de inmiddels overleden "the mother". The mother is een franse mevrouw die samen met licht in de duisternis "sri aurobinio" een yoga ashram in ponducherry tot een groot succes heeft gemaakt. Overal vind je de foto's van die twee engerds. ze konden met duidelijke bewoordingen de mens op het juiste spoor zetten kennelijk, want de reisgids zegt dat auroville ooit ruimte had voor 50.000 mensen. nu wonen er 1700 zielen, dus sinds de dood van de 2, zit de klad er in blijkbaar. ik had een beetje een verpauperd geheel verwacht, maar niets was minder waar. Loopje door het park zelf (met middelpunt de gouden concentratie bol) was erg mooi. we kregen een informatiefilm over auroville te zien, allemachtig prachtig. niveau van de boodschap van auroville is als een open deur op mij over gekomen. voorbeeld:"als je je maar goed concentreert op je werk, gaat je werk vanzelf naar een hoger niveau.", beetje dat soort boodschappen.

mammalapuram
mammalapuram is een stadje aan de kust dat in z'n geheel op de werelderfgoedlijst staat en dat is volkomen terecht. niet vanwege het backpacker-bob marley-vlaggen-deel van het stadje; ook niet vanwege de toeterende-verkoop-indiers; maar wel vanwege de uit de 7e eeuw(!!) resterende grottentempels & basreliëf. Deze zijn wonderschoon en zeer goed geconserveerd voor de leeftijd (ruim 1300 jaar oud). Het is bijna allemaal gelegen in een later aangelegd park en op wandelafstand van elkaar. Erg convenient voor ons wandelende hollanders. Volgende dag 1 van de eerste voorbeelden van niet-uit-grot-gebouwde tempels uit begin 8ste eeuw, was ook erg mooi. Verder relaxed gegeten en geslapen: het was goed toeven hier.
Wat hier wel opmerkelijk was, was de armoede. Beter gezegd, de armoede die een toeristische attractie aantrekt. Er zit soms een hele dunne lijn tussen verkoper en bedelaar en als je je hier als westerling wil vermaken hier, moet je je soms keihard opstellen tegen die mensen.
We hebben niks gekocht....

Chennai
Eigenlijk onze eerste echte miljoenenstad van de reis. ruim 7 miljoen mensen in een groot uitlaatgassen-walhalla. we hebben hier 1 nacht geslapen omdat dat zo uit kwam met de vervolgtreinreis naar Bangalore (zie hieronder). In chennai was niet zo heel veel te doen, maar dat maakte niet uit. mijn hemel wat een immense stad. Met dit soort steden weet je nooit waar het begint en waar het eindigt. wat wel tof was, was het treinstation. overal mensen slapen, liggen, zijn, eten, gillen, gek doen. India op z'n best.

Bangalore
Datzelfde geldt ook wel voor deze miljoenenstad. Je merkt wel dat hier geld wordt gemaakt (dit is het kloppend hart van IT business uit India), want we hebben door een shoppingmall gewandeld waar ons reisbudget totaal niet toereikend was. PC Hooftstraat, maar dan in india. Totaal underdressed, maar blank dus geen probleem. Wel gek om daarna buiten geconfronteerd te worden met schrijnende armoede. In Bangalore zijn we precies 1 hele dag geweest zonder te slapen. Het is 1 van de weinige manieren om te komen in Hampi (waar we nu zijn, kom ik volgend stukje op terug). 
In bangalore hebben we ook op de valreep een museum bezocht, gelegen in een prachtig park. Zo'n kinder-doe-museum a la Nemo waar het erg druk bleek te zijn. Er stond een replica van het eerste vliegtuig (gebroeders wright) en allerlei schitterende oude motoren. Van stoommachine tot aan straaljet, met uitleg in het engels. Was wel aardig om daar te zijn.

We zijn er welgeteld 1 uur en 15 minuten geweest. Naarmate we daar langer waren, werden we gek van de (meerendeel volwassen mannelijke) indiers die met ons (of jaimy) op de foto wilden. Dat we anders zijn weten we, dus je mag best naar ons kijken. We zijn immers op jullie turf en dus hebben we daar rekening mee te houden en het kan ook best grappig zijn. Maar waarom moet nou in vredesnaam een volwassen man met wildvreemde westerlingen op de foto? Toen ik het vroeg aan 1 van die gasten kwam er een gebrekkig "we like to show home that we like picture with foreigner". Niet onvriendelijk hoor, maar in dit museum was het wel een beetje te veel. goed, het zal wel. voelen hoe het is om bn'er te zijn is kennelijk onderdeel van de india-experience. Ervaren dat dat soms leuk (uitnodiging bij familie thuis) en soms vermoeiend (mensen die onafgebroken met je op de foto willen) is, weten we nu ook.

Tot de volgende keer!